Spruijt en Opperman

Tegenwoordig moet alles ergens goed voor zijn. Iets is geen slordige fout, het is een kapitaal leermoment. Iets is niet afwijkend of raar, het is uniek. Geven moet altijd zin hebben en alles
moet een reden hebben. En als die reden er niet is, dan verzinnen we hem wel.

Waarom mag niks meer mislukken? Waarom mag je niet meer ergens géén zin in hebben?
En waarom mag ongeluk of teleurstelling niet meer bestaan?
Komt de grootste zin uiteindelijk niet na de zwaarste lessen?